Behind the scenes – Hoogtevrees op reis

Hoogtevrees op reis, dat is niet altijd makkelijk. We zijn nou eenmaal best avontuurlijk, en dus brengt het ons regelmatig in situaties waarin ik best angstig ben. Ik neem je mee naar mijn eerste Behind the scenes!

Hoogtevrees op reis: bibberen op de CN Tower in Toronto

Op de Space Needle in Seattle ging het nog prima. Daar stond ik te genieten op het observatieplatform op 160 meter hoogte. Dit wilden we tijdens onze roadtrip Oost-Canada ook doen op de 350 meter hoge CN Tower in Toronto. Een eindje hoger, maar dat moest toch vast wel lukken? Vol goede moed stapte ik de lift in, die na een aantal meters een ‘geweldig uitzicht’ gaf omdat hij best veel glazen panelen bleek te hebben… Het zweet brak me uit en ik schuifelde direct bij al dat glas vandaan. Hoogtes vind ik niet prettig, maar zien dat je zo’n eind omhoog gaat vind ik echt verschrikkelijk. Eenmaal bovenop die toren heb ik dan ook amper genoten van het uitzicht. Ik vroeg me alleen af hoe ik weer beneden moest komen. Uiteindelijk was dat toevallig met een dichte lift, die bleek er dus ook te zijn. Toch heb ik een tweede keer bovenop de CN Tower overgeslagen tijdens onze roadtrip The Great Lakes…

Toronto is een onwijs leuke stad. Lees mijn City Guide Toronto!

Die enge afdaling in Oostenrijk

Hiken vind ik heerlijk, en dus deden we dat ook tijdens onze roadtrip Oostenrijk. Ik ben niet dol op skiliften (goh, iets met hoogtes), en dus zochten we een wandeling waarbij dit niet nodig was. In de ANWB Extra Salzburgerland actief vonden we de wandeling ‘Over de Loferer Alm’ bij het plaatsje Lofer. Het begon goed met een wandeling over de mooiste paadjes en prachtige dalen. We genoten volop, totdat we begonnen aan een afdaling. De foto boven is aan ’t begin van dit pad gemaakt. Daarna volgde een heftige steile afdaling. We klauterden over brokken steen en ik had ontzettend last van mijn hoogtevrees. Er was alleen maar angst en de hoop om veilig beneden te komen. Dat gebeurde gelukkig, al waren we alleen maar opgelucht en blij dat het voorbij was. Eenmaal beneden zagen we het bordje ‘Levensgevaar, betreden op eigen risico’. Het bleek een rode route, waarbij een geoefende klimmer mee moet als begeleider… Dat stond er niet bij in ons boekje.

In Oostenrijk liepen we ook door kloven en klammen. Dat was erg leuk!

Smalle weggetjes met een diepe afgrond

We zijn er regelmatig overheen gereden, smalle weggetjes met haarspeldbochten en een diepe afgrond aan de zijkant. Sardinië was er vol mee, maar ook in Nieuw-Zeeland en Oostenrijk troffen we wat spannende exemplaren. Misschien kan je in dat geval beter aan het stuur zitten, als bijrijder vind ik het niet een erg fijne ervaring om over dat soort weggetjes te rijden. Het voelt alsof je zo dat ravijn in kunt storten. ’t Meest eng vond ik de weg naar Berchtesgaden want die zit vol haarspeldbochten. Deze weg word je over gereden met een bus, en vanwege de draaihoek voelt dit nog enger. Ik heb het grootste gedeelte van de route gewoon niet gekeken, dus eenmaal op grote hoogte moest ik wel even wennen aan het hoogteverschil.

Ik haal de top niet altijd

In steden kan je vaak allerlei torens beklimmen, moderne of juist historische varianten. Vaak levert het je een geweldig uitzicht op, maar bij mij zorgt het ook wel eens voor een stimulans van mijn hoogtevrees. Toch probeer ik altijd de top te halen. Zo lukte me dat prima in Valencia en Sevilla, maar in Gent haakte ik vroegtijdig af. Zo’n scheve toren met smalle trapjes is niet echt mijn ding. In Sevilla hadden ze dat slim gedaan, omdat je daar over hellingen naar boven loopt. Dit is een breed pad met een gelijkmatige stijging. Ideaal! In Mechelen haalde ik de top op 10 treden na. De top bestaat daar uit flink veel glas voor een ultiem open effect. Laat ik dat juist eng vinden…

Angst bij de Drei Zinnen

Tsja, en dan tot slot de Drei Zinnen, mijn mooiste hike ‘ever’. Wat een geweldig mooi gebied is dat! Maar ook hier heb ik best wat angsten moeten overwinnen. Zo was er op zo’n 3 kwart van onze route een nogal scheve wand waar je op moet klauteren. En is er vlak voor het einde van het rondje nog een diepe afgrond naast een smal paadje. Dat zijn de momentjes dat ik liever op een andere plek was, stevig met beide voeten op de vlakke grond. Toch sta ik een volgende keer toch gewoon wél weer op dit soort paadjes. Grenzen verleggen, dat is leerzaam. En daar hoort in mijn geval hoogtevrees op reis bij.

Dit vind je vast ook leuk!

• Veel reizen, hoe doen we dat?
• 25 reisweetjes over mij
• Dingen die je wel wilt, maar nooit doet
• Travel – 1 keer, maar nooit weer
• 5x Pech op reis
• 5x Spijt van op reis
• Waarom reizen buiten de schoolvakantie niet altijd leuk is

Heb jij last van hoogtevrees op reis?

Volg mijn reisavonturen! Facebook – Youtube – Twitter – Instagram – Pinterest