Hoogtevrees op reis, dat is niet altijd makkelijk. We zijn nou eenmaal best avontuurlijk, en dus brengt het ons regelmatig in situaties waarin ik best angstig ben. Ik neem je mee naar mijn eerste Behind the scenes!
Hoogtevrees op reis: bibberen op de CN Tower in Toronto
Op de Space Needle in Seattle ging het nog prima. Daar stond ik te genieten op het observatieplatform op 160 meter hoogte. Dit wilden we tijdens onze roadtrip Oost-Canada ook doen op de 350 meter hoge CN Tower in Toronto. Een eindje hoger, maar dat moest toch vast wel lukken? Vol goede moed stapte ik de lift in, die na een aantal meters een ‘geweldig uitzicht’ gaf omdat hij best veel glazen panelen bleek te hebben… Het zweet brak me uit en ik schuifelde direct bij al dat glas vandaan. Hoogtes vind ik niet prettig, maar zien dat je zo’n eind omhoog gaat vind ik echt verschrikkelijk. Eenmaal bovenop die toren heb ik dan ook amper genoten van het uitzicht. Ik vroeg me alleen af hoe ik weer beneden moest komen. Uiteindelijk was dat toevallig met een dichte lift, die bleek er dus ook te zijn. Toch heb ik een tweede keer bovenop de CN Tower overgeslagen tijdens onze roadtrip The Great Lakes…
Toronto is een onwijs leuke stad. Lees mijn City Guide Toronto!

Die enge afdaling in Oostenrijk
Hiken vind ik heerlijk, en dus deden we dat ook tijdens onze roadtrip Oostenrijk. Ik ben niet dol op skiliften (goh, iets met hoogtes), en dus zochten we een wandeling waarbij dit niet nodig was. In de ANWB Extra Salzburgerland actief vonden we de wandeling ‘Over de Loferer Alm’ bij het plaatsje Lofer. Het begon goed met een wandeling over de mooiste paadjes en prachtige dalen. We genoten volop, totdat we begonnen aan een afdaling. De foto boven is aan ’t begin van dit pad gemaakt. Daarna volgde een heftige steile afdaling. We klauterden over brokken steen en ik had ontzettend last van mijn hoogtevrees. Er was alleen maar angst en de hoop om veilig beneden te komen. Dat gebeurde gelukkig, al waren we alleen maar opgelucht en blij dat het voorbij was. Eenmaal beneden zagen we het bordje ‘Levensgevaar, betreden op eigen risico’. Het bleek een rode route, waarbij een geoefende klimmer mee moet als begeleider… Dat stond er niet bij in ons boekje.
In Oostenrijk liepen we ook door kloven en klammen. Dat was erg leuk!

Smalle weggetjes met een diepe afgrond
We zijn er regelmatig overheen gereden, smalle weggetjes met haarspeldbochten en een diepe afgrond aan de zijkant. Sardinië was er vol mee, maar ook in Nieuw-Zeeland en Oostenrijk troffen we wat spannende exemplaren. Misschien kan je in dat geval beter aan het stuur zitten, als bijrijder vind ik het niet een erg fijne ervaring om over dat soort weggetjes te rijden. Het voelt alsof je zo dat ravijn in kunt storten. ’t Meest eng vond ik de weg naar Berchtesgaden want die zit vol haarspeldbochten. Deze weg word je over gereden met een bus, en vanwege de draaihoek voelt dit nog enger. Ik heb het grootste gedeelte van de route gewoon niet gekeken, dus eenmaal op grote hoogte moest ik wel even wennen aan het hoogteverschil.

Ik haal de top niet altijd
In steden kan je vaak allerlei torens beklimmen, moderne of juist historische varianten. Vaak levert het je een geweldig uitzicht op, maar bij mij zorgt het ook wel eens voor een stimulans van mijn hoogtevrees. Toch probeer ik altijd de top te halen. Zo lukte me dat prima in Valencia en Sevilla, maar in Gent haakte ik vroegtijdig af. Zo’n scheve toren met smalle trapjes is niet echt mijn ding. In Sevilla hadden ze dat slim gedaan, omdat je daar over hellingen naar boven loopt. Dit is een breed pad met een gelijkmatige stijging. Ideaal! In Mechelen haalde ik de top op 10 treden na. De top bestaat daar uit flink veel glas voor een ultiem open effect. Laat ik dat juist eng vinden…
Angst bij de Drei Zinnen
Tsja, en dan tot slot de Drei Zinnen, mijn mooiste hike ‘ever’. Wat een geweldig mooi gebied is dat! Maar ook hier heb ik best wat angsten moeten overwinnen. Zo was er op zo’n 3 kwart van onze route een nogal scheve wand waar je op moet klauteren. En is er vlak voor het einde van het rondje nog een diepe afgrond naast een smal paadje. Dat zijn de momentjes dat ik liever op een andere plek was, stevig met beide voeten op de vlakke grond. Toch sta ik een volgende keer toch gewoon wél weer op dit soort paadjes. Grenzen verleggen, dat is leerzaam. En daar hoort in mijn geval hoogtevrees op reis bij.
Dit vind je vast ook leuk!
Heb jij last van hoogtevrees op reis?
Volg mijn reisavonturen! Facebook – Youtube – Twitter – Instagram – Pinterest
Op torens heb ik er geen last van, maar zodra ik vrij loop in de bergen, krijg ik soms wel last van hoogtevrees. Eigenlijk meer dieptevrees, terwijl ik nog omhoog klim (wat wel gaat), begin ik te denken: ‘omg, volgens mij durf ik nooit meer naar beneden.’ Ik heb dan ook al een keer huilend op een berg gestaan. Gelukkigs is mijn vriend heel geduldig. Hij heeft juist hoogtevrees bij uitzichtpunten, dus we wisselen elkaar mooi af. Het geeft wel een gevoel van voldoening als je het toch hebt gedaan en weer veilig beneden staat, of niet?
Ik heb inderdaad ook meer last van dieptevrees, dat zeg je goed. Bij inspanning en vermoeidheid wordt die angst ook groter. Heel vervelend, maar toch ga ik elke keer de uitdaging weer aan 😉 Mijn man heeft ook veel geduld, hij helpt mij over de meest lastige stukken. Dat is fijn! En ja, het geeft zeker voldoening als je het toch maar mooi gedaan hebt! 😉
Oeps, dat lijkt me wel lastig! Gelukkig heb ik er geen last van al moet ik bij een steile afdaling of haarspeldbochten ook wel even slikken!
Lastig is het zeker, maar ik red me er gelukkig prima mee. Heb jij er dan vooral in de auto last van?
Vooral als ik meerijd en me niet helemaal veilig bij de bestuurder voel. 🙂 Maar dat is niet echt hoogtevrees. Het enige waar ik wat dat betreft last van heb is als ik op een megahoog gebouw sta en echt recht naar beneden kijk (en dan stiekem de gedachte binnensluipt hoe het voelt als het gebouw om zou vallen of ik naar beneden zou vallen oid).
Ohja, mijn fantasie denkt ook geregeld de meest vreemde dingen. Dat kan je echt bang maken hé 😉 Ik heb gewoon teveel fantasie, haha!
Herkenbaar. Ik heb geen hoogtevrees maar ben wel bang om te pletter te vallen. Op wiebelige paadjes die schuin lopen en steile afdalingen ben ik dus niet heel goed. In de bergen loop ik daarom vaak met wandelstokken zodat ik wat extra houvast heb. Dingen als torens etc heb ik dan weer helemaal geen moeite mee. Gelukkig is het ’t uitzicht altijd meer dan waard!
Het uitzicht is het zeker altijd waard! Daarom dwing ik mezelf altijd om weer ‘gewoon’ te gaan en mijn angst opzij te zetten. Maar makkelijk is dat helaas niet altijd. Ach, angsten zijn er om te overwinnen hé 😉
Echt last van hoogtevrees heb ik niet maar ook ik heb in Oostenrijk weleens ergens gestaan waar ik met angst en beven naar toe ben geklommen en dat het echt wel even duurde voor ik enigszins kon genieten van het uitzicht.
Dat klinkt wel als een herkenbare angst. Waar had je daar het meest last van? Extreem enge paadjes?
Ik heb gelukkig geen hoogtevrees en zal waarschijnlijk als eerste een sprintje naar boven trekken, haha. Ik ontmoet wel regelmatig mensen met hoogtevrees en het kan echt lastig zijn op reis.
Wat lijkt me dat heerlijk, nergens last van hebben! Ik red me er best mee hoor, maar ik moet zo af en toe wel een angst overwinnen om ergens te komen. Gelukkig maakt het uitzicht meestal veel goed! 😉
Ik heb ’t ook niet heel erg op hoogtes, maar moet mezelf altijd even streng toespreken en dan gaat het wel. Mijn man heeft echter zo’n erge hoogtevrees dat we eens halverwege een hike zijn omgedraaid, om de anderhalf uur weer terug te lopen. 🙂
Jezelf streng toespreken, dat werkt inderdaad wel zo af en toe. Maar soms gaat het echt niet om een bepaald stuk te lopen. We zijn er gelukkig nog nooit een flink eind voor omgelopen.
Her eerste dat ik tracht te doen wanneer ik in een stad aankom, is een hoog punt zoeken om alles goed van bovenaf te bekijken. Toen ik op de Burj Khalifa (hoogste gebouw ter wereld) was, zag ik mensen letterlijk zich aan alles wat ze vast konden grijpen, vastpakken. Maar die is dan ook wel echt heel erg hoog!
Ik zal de Burj Khalifa maar overslaan, voor mij was de toren in Toronto wel hoog genoeg. Al had ik vast minder last gehad als die lift niet zo vol glas zat…
Wel stoer van je dat het toch allemaal doet en probeert. Dat is echt niet makkelijk! Ik heb eigenlijk nooit last van hoogtevrees, tot een paar weken terug op het land van ooit festival. Er was een mega grote opblaas survival baan, waar je aan het einde 5 meter naar beneden moest springen. Iedereen sprong, maar ik…ik durfde toch echt niet. 🙂
Ik ben er best trots op, dat ik het vaak wel probeer. Met wisselende resultaten, dat wel 😉 Oei, 5 meter naar beneden springen klinkt best eng. Dat had ik ook niet zo gedurfd denk ik…
Leuk artikel! Heel herkenbaar ook haha 🙂 Heb ook hoogtevrees en sta soms echt doodsangsten uit. Met name op de weg als er haarspeldbochten en diepe afgronden zijn. Ook hoge torens zijn niet altijd fijn om op te staan. En sommige dingen doe ik gewoon niet, dus als iedereen gaat paragliden blijf ik lekker op de grond 🙂
Groot gelijk dat je soms op de grond blijft! Doe ik ook hoor, zoals toen Jan ging vliegen in een helikopter. Ik twijfelde zo, maar vond de investering te hoog voor het risico dat ik ter plekke alsnog zou afhaken. Dus ik ben achter gebleven. Vind ik nog wel eens jammer, maar het lijkt me dan ook echt eng. Gelukkig is veel voor jou herkenbaar 🙂
Leuk artikel! En ik neem aan dat je je na het overwinnen van die angsten wel goed voelt toch? 🙂 Ik heb gelukkig niet echt last van hoogtevrees, maar ik zou bijvoorbeeld NOOOOIT gaan bungeejumpen, zelfs niet als ze me ervoor betalen. Ik heb daar zo veel akelige verhalen over gelezen en gehoord dat ik dat dus mooi niet ga doen ;p
Ja, het overwinnen van mijn angsten voelt zeker goed! Ik ben er toch best trots op dat ik het elke keer maar weer probeer. Dat kan niet iedereen zeggen 😉
Ik kan geen diepte zien, dat maakt soms dat ik extra voorzichtig ben. Gelukkig heb ik niet echt last van hoogtevrees.
Dat heeft Jan ook, soms best lastig. Gelukkig heb je geen hoogtevrees!
Echt hoogtevrees heb ik niet maar vind het echt eng om te vallen. Ook als ik eenmaal aan de hoogte gewend ben en ik weet dat ik niet te pletterval (ook al weet je dat nooit helemaal zeker) dan komt alles goed. Ben zelf altijd van je angsten overwinnen, lukt helaas niet altijd zoals met Bungee jumpen. Tof dat je zo artikel schrijft. Veel zullen zich in herkennen.
Dat wennen aan de hoogte herken ik wel, dat heb ik ook. Inderdaad is het altijd goed om je angsten te overwinnen en je grenzen te verleggen. Doe ik ook zeker!
Ik had last van hoogtevrees maar nu kan geen gebouw of berg hoog genoeg zijn.
Wat heeft er voor die omslag gezorgd Helena? Lijkt me heerlijk om nergens last meer van te hebben!
Mijzelf er zo vaak mee confronteren (ondanks hoogtevrees toch het hoogste gebouw van de stad op bijvoorbeeld) en dan ontdekken dat er niet veel kan gebeuren.
Slim om jezelf zo aan de hoogte te laten wennen. Doe ik ook, maar moet er nog wat meer focus op leggen. Slimme tip!
Hoi,
Hoe heb je dat gedaan?
Groet Trudy
Ik heb zelf geen last van hoogtevrees, maar zo in die bergen zou iedereen het denkik wel een beetje krijgen.
In de bergen heb je soms best smalle paadjes langs diepe dalen. Dat is echt even slikken af en toe…
Ik heb heel erg last van hoogtevrees, ben nu zover dat ik mijn vakantie’s erop aanpas. Het lukt niet altijd, je kunt niet alles van te voren overzien. Vorig jaar ging ik echt met een hele andere instelling op vakantie, ik had gelezen op internet, als je maar steeds het volgende bleef denken: Het is niet eng, het is heel mooi, honderden mensen rijden/komen hier vandaag ook, dit ging zelfs in mijn dromen door…. Het heeft niets geholpen. Zoals vorig jaar, de vakantie naar Dubrovnik, werd dus geen vakantie naar Dubrovnik, omdat we zo’n 500 km ervoor al op een… Lees verder »
Ik herken dat heel erg hoor, wij zijn ook vaak ergens naartoe gegaan waar ter plekke een open trap bleek te zijn. Daar durf ik dus niet op! En zo zijn er nog wel meer voorbeelden… Ik probeer het vaak wel, maar dan nog lukt het me niet altijd om ergens overheen te lopen. Soms ook juist wél en dat voelt dan wel heel goed. Ik probeer het meestal wel namelijk. Ik rij zelf trouwens weinig, ben meestal passagier. Dus met mijn man achter het stuur komen we er wel. Maar hoe ik er dan bij zit in de auto….… Lees verder »
Ik heb ook behoorlijke last, maar vooral als er geen afscheiding is en het ernaast steil is. Is de helling glooiend, dan gaat het wel. Mijn man ks gek op skieën, dus dat heb ik ook geleerd. Zitten we in een gesloten cabine, gaat het prima. Is het een wiebelige stoeltjeslift met alleen een stang, dan is het doodsng voor me. Wegkijken, op 1punt in de verte focussen of ogen dicht, werkt dan wel. Maar ik heb al vaak op een helling staan janken dat ik niet meer verder durfde. Om er de volgende dag met gemak af te skieën..… Lees verder »
Hé Melanka! Mijn ervaringen komen met die van jou overeen. Soms lukt iets prima, vooral als de afgrond wat afgeschermd is. Maar joh, ik heb ook zeer angstige momenten gekend. Zoals die ene keer dat ik huilend stond bij een ijzig stuk met aan de zijkant een afgrond. Of het laatste stuk van de wandeling bij de Drei Zinnen in de Dolomieten waar opeens een steile afgrond was. Focus op degene voor me dan maar… Ik merk dat als ik moe ben van inspanning, ik er meer last van heb. Herken jij dat? Succes bij Edge of the World! Laat… Lees verder »