Personal: hoe het nu met mij gaat…

‘Hoe het nu met mij gaat’, een vraag die ik vaak krijg. Mijn antwoord is meestal kort terwijl mijn hoofd vól zit met het verlies van mijn moeder. Hoog tijd om wat meer te delen over hoe het nu écht gaat.

In de regelmodus

Hoe het nu met mij gaat, een uitgebreid antwoord geven op die vraag vind ik lastig. Ik weet zelf niet altijd hoe het met mij gaat. Het verlies van mijn lieve moeder is allesomvattend en intens aanwezig. Bij veel denk ik na dat ze er echt niet meer is en dat maakt verdrietig. Het gewone leven slokt me op en er is een heleboel te regelen. Rekeningen betalen, zaken regelen, besluiten nemen over het huis en opruimen. Ik verlies mezelf in het praktisch regelen. Het verdriet is daardoor wat meer op de achtergrond, maar niet minder aanwezig.

Van uitvalverschijnselen naar een hersentumor

Half februari was het toen mijn moeder voor het eerst uitvalsverschijnselen kreeg. Haar spraak was weg, maar keerde ook snel terug. Dat dit mogelijk een hersentumor kon zijn was een donderslag bij heldere hemel. Een aantal afspraken en een biopsie later bleek dit toch echt de realiteit. Een glioblastoom van de ergste soort…

Tsja, hoe krabbel je op na zulk nieuws? Mijn moeder werd heel praktisch en begon dingen te regelen. Ze deed Belastingaangifte en zorgde dat haar papieren op orde waren. Ook zorgde dat er zaken geregeld werden voor mijn gehandicapte zus. Mijn andere zus werd ook praktisch en begon met opruimen.

En ik, ik had geen idee hoe ik hiermee om moest gaan. Deze maand is het 10 jaar geleden dat ik mijn vader verloor en in de afgelopen 4,5 jaar verloor Jan zijn beide ouders. Het is zoveel verlies in zo’n korte tijd en op zo’n jonge leeftijd. Dat vraagt veel, heel veel. Ik ben dól op mijn moeder, hoe moest ik nu zonder haar?!

Het voelde alsof ik in een soort schijnwereld kwam. Iedereen gaat ‘gewoon’ verder met zijn of haar leven en alleen mijn eigen leven leek totaal te veranderen. Ik weet dat dit vooral zo voelt en niet de realiteit is. Dat merkte ik ook al snel toen er meer ernstige ziekte in mijn omgeving op dook. Afleiding was soms fijn als ik er doorheen zat, maar juist ook helemaal niet. Ik werd ontzettend geleefd.

Loslaten is moeilijk

Het behandelplan voor mijn moeder was heel karig, er was slechts weinig mogelijk. Mijn moeder had periodes met vermoeidheid, maar was andere momenten juist heel energiek. De tumor zorgde soms voor epilepsie aanvallen waardoor ze meer dan eens in het ziekenhuis belandde. Net op het moment dat ze haar gewone leven weer wat oppakte begon ze vaker te vallen. Het begin van het einde.

Al in januari hadden Jan en ik boottochten geboekt voor een rondreis door Engeland en Wales. We hadden erg veel zin in onze reis, tot we merkten dat mijn moeder teveel achteruit ging. Echt snel naar huis kan je simpelweg niet. En dus annuleerden we de reis en reisden we – na een bezoek aan mijn moeder – dichterbij huis. Edam en Zeeland werden onze eerste bestemmingen. Zodra ik steeds meer bezig was met het regelen van zorg en het opschalen van hulp reden we terug naar Franeker.

Het werd een intense, maar mooie laatste week bij en met mijn moeder. Het was goed om haar het vertrouwen te kunnen geven dat we alles goed met elkaar regelen. Zodat ze los kon laten. Na een avond met de hele familie waren we nét thuis toen zij het leven los liet. De dagen erna bereidden we ons voor op het allermooiste afscheid voor onze lieve moeder. En dat werd het, met een heleboel lieve mensen die haar nu ook zo missen.

Bijkomen in Zwitserland

Al vrij snel na de uitvaart stapten wij in onze camper voor een reis door Zwitserland. We hadden behoefte aan de vakantie die we eerder niet hadden. Een beetje rust en bijkomen, maar ook hadden we behoefte aan wat afleiding. Het werd een heftige reis met veel tranen, goede gesprekken, vermoeidheid en pijntjes.

Het ruige landschap deed ons goed. We verwonderden ons en genoten van alle moois. We deden alles waar we zin in hadden en genoten van de hoogste bergstations met de meest dramatische uitzichten. Ook namen we bewust rust en verbleven langer dan normaal op een aantal plekken. Het was goed om aan te voelen waar we behoefte aan hadden.

… en weer thuis

Thuiskomen was heftiger dan ik verwacht had. Zonder afleiding terug komen in een huis vol rouw was pittig. Werken was iets waar mijn hoofd eerst totaal niet naar stond. Tot ik wat praktische dingen deed en er zo langzaam weer in rolde. Een paar weken later kan ik zeggen dat het goed is om weer bezig te zijn.

En dat zijn we nog wel een tijdje, aangezien er veel op te ruimen en regelen is. Een extra huishouden vraagt om veel verplichtingen en dus gaan we het huis van mijn moeder te koop zetten. Iedereen volgt daarin zijn eigen pad, voor ons voelt dit als de juiste timing. Zodat er rust en ruimte komt voor het verder verwerken van dit grote verlies.

Angsten & dromen

Het meemaken van zo’n groot verlies maakt me af en toe angstig over mijn eigen gezondheid. Soms houdt het me bezig dat mijn beide ouders niet oud werden en vraag ik me af wat dit betekent voor mezelf. Ik heb tijd en ruimte nodig, maar ik wil op den duur gezonder gaan leven. Bewuster in beweging zijn en gezonder eten zijn mooie doelen.

Ook vraag ik me vaak en kritischer af wat mij écht gelukkig maakt. Wat past goed bij mij en geeft mij energie? Wat wil ik doen in de komende jaren? Grote vragen die opgeroepen zijn door deze heftige gebeurtenis. Stapje bij beetje valt er vast meer op z’n plek, daar ben ik zeker van. Tot ik weer kan zeggen dat het uitstekend met mij gaat.

Volg mijn reisavonturen! Facebook – Instagram – Polarsteps – Youtube – Twitter – Pinterest